Als je weet wat er op een plek is gebeurd, ga je er heel anders naar kijken. Neem nou het Kootwijkerzand. Daar heeft duizend jaar geleden een dorpje gestaan. Toen was het nog geen zandvlakte, maar een heidelandschap. De boeren verwijderden de bovenste laag van de grond en gebruikten die als ondergrond in de stal. Alleen gingen ze een beetje te ver. Het gele zand kwam tevoorschijn en ging stuiven. Het werd zo erg dat de boeren moesten verhuizen. In een paar jaar tijd was het heidelandschap veranderd in een zandvlakte. Je zou dus kunnen zeggen dat het Kootwijkerzand een natuurramp is.
Vroeger ging ik in de zomer vaak met mijn ouders en zussen naar het Kootwijkerzand. Mijn vader groef dan een paar hele diepe kuilen, waar we in speelden. Tot aan het moment waarop ik een verhaal over het Kootwijkerzand ging schrijven, dacht ik bij het zand alleen aan die uitstapjes van lang geleden. Nu weet ik dat er mensen hebben gewoond en waarom al dat zand er ligt, en dat maakt het toch iets bijzonderder.